Boosheid naar hulpverleners

Wanneer je in de wereld van de psychiatrie terecht komt en je ineens afhankelijk bent van deze mensen, kan je soms flink machteloos of boos voelen. Het is hun werk, en ze doen hun best, maar het gaat lang niet altijd goed. Maar wat dan?

Je bent afhankelijk van een instantie, je kunt ruzie met ze maken, maar jij bent degene die hulp nodig heeft. Ze hebben jou niet nodig. Jij hebt hen nodig. En dat is frustrerend. Je hebt een onderpositie, kunt dingen niet veranderen en zult dingen moeten accepteren. En af en toe kan je daar goed boos om worden.
Het is namelijk voor hen gewoon hun werk. Therapeuten; ze worden ziek, nemen vrij, hebben een volle agenda waar jij eigenlijk niet tussen past, worden zwanger, maken afspraken en vergeten die weer, ze snappen je niet altijd, komen met interpretaties die niet kloppen en nemen je klachten niet weg (dat kunnen ze trouwens ook niet, ze blijken, idioot genoeg, geen toverstafje te hebben). En dat samen met een organisatie die dan vergeet te communiceren, dossiers verliezen, fouten maken met inplannen, je niet terugbellen wanneer ze dat zeggen en constant zeggen dat het MORGEN allemaal geregeld wordt. Dus… Welkom in de psychiatrie.

Van een aantal dingen kan ik je vast vertellen: wen er maar aan. Er zijn dingen die er nou eenmaal bij horen. Ik baal dat mijn psycholoog met zwangerschapsverlof is, maar het is echt haar goed recht. Ik kan moeilijk verwachten dat zij geen kinderen krijgt. Wel mag ik verwachten dat er in de tussentijd een andere therapeut geregeld is. Dingen die je ook van je therapeut mag verwachten is dat zij ingelezen is in je dossier, dat ze afspraken nakomt en dat zij haar best doet jou zo goed mogelijk te helpen. Hierbij hoort bijvoorbeeld ook dat ze jouw casus voordraagt bij intervisie of bij een multidisciplinair overleg, wanneer zij zelf er niet helemaal uit komt. En dat ze bereid is kritisch naar haar eigen handelen te kijken en feedback van jou mee te nemen.

En zo kom ik op een lastig puntje. Feedback. Jouw therapeut kan niet gedachten lezen en weet ook niet alles. Hoewel het soms lijkt dat het OVERDUIDELIJK is dat je iets niet fijn vind, mag je hier niet vanuit gaan. Wanneer jij iets niet fijn vind, ergens boos of verdrietig over bent, ben jij degene die verantwoordelijk is om dit bespreekbaar te maken. Dan mag jij ook verwachten dat ze iets doet met deze feedback. Klein detail; ze kan ook kiezen om niets met je feedback te doen, maar hier kan je wel over in gesprek gaan natuurlijk. Want in gesprek gaan kan echt al een heleboel veranderen.

Los van je therapeut kan er ook nog heel wat fout gaan door de instelling, hier zie ik eigenlijk vooral het probleem met te volle agenda’s en miscommunicaties. Waar ik zelf soms wel moeite mee heb is dat er verwacht wordt dat jij komt wanneer zij ruimte hebben. Het idee bij ambulante therapie is vaak dat je een ‘leven’ naast de therapie hebt. Maar hoe houdt je dat dan draaiende als je te pas en te onpas bij de ggz moet verschijnen? Ik had eerder een psycholoog die alleen op donderdag werkt, enerzijds handig, maar er was van te voren niet gevraagd of ik wel op donderdag kon. Eigenlijk zou ik trainingen hebben voor nieuw vrijwilligerswerk (dat toch niet doorging), maar het is dan ineens logisch dat je dat af zegt. Volgende maand zou ik voor de MYA kunnen werken, maar mijn afspraak kan niet worden verplaatst. Zulke dingen… zeer frustrerend.

Miscommunicaties komen best vaak voor in periodes van overgang. Wanneer je op de wachtlijst staat, wanneer je van het ene team naar het andere team gaat of wanneer je in crisis komt. Vaak wordt veel meer beloofd dan ze waar kunnen maken. Ze houden je aan het lijntje met vage afspraken en alles duurt maar en duurt maar. Dit is echt zeer frustrend en vreet energie. Er wordt van je verwacht dat je voor jezelf opkomt. En dat is ook het enige wat je kunt doen. Blijf voor jezelf opkomen. Schrijf eventueel de afspraken op die ze je beloven. En bel er maar gewoon achteraan. “Vorige week is mij gezegd dat ik besproken zou worden in het team, ik heb nog geen terugkoppeling ontvangen, dus wil ik nu graag weten of dit is gebeurd en wat eruit is gekomen.” En echt, je moet dan even zelfvertrouwen bluffen. Wanneer ze dingen beloven, zorgt dat het concreet is, dan kan je ze aan hun afspraken houden. Maar heel vaak, zal je toch echt even tot 10 moeten tellen.

Blijven dingen zich opvolgen, of worden er dingen gezegd of gedaan die echt niet kunnen, trek dan aan de bel. Dit kan bijvoorbeeld bij de patiënten vertrouwens persoon (PVP) of bij een klachtenfunctionaris. Misschien verandert het niets. Toch kan het je even wat kracht geven om in te grijpen wanneer jij je verkeerd behandeld voelt. Maar helaas, een heel aantal keren, zal je het moeten doen met wat er wel is. En zal je fouten moeten slikken. En toch… bespreek het of wordt boos. Ze kunnen het niet altijd veranderen, toch moeten ze mee krijgen wat er speelt (daar gaan ze harder van werken). Zit je in zo’n situatie: Sterkte en succes.