Hoe ik de zorg zou willen zien

Ik heb tijdens mijn depressie heel veel meegemaakt qua zorg en vooral het tekortschieten daarvan. Torenlange wachtlijsten vol met miscommunicaties en fouten. Vastgelegde protocollen waar met geen mogelijkheid vanaf geweken kon worden. Te weinig hulp krijgen of geen hulp krijgen op de momenten dat het nodig was. En crisissen die maar niet serieus genomen werden omdat ze niet ernstig genoeg waren.

Ik ben lang niet de enige die dit heeft meegemaakt. Samen met mij hebben nog heel veel anderen dit meegemaakt, wat ik ook gemerkt heb aan de verhalen van anderen op bijvoorbeeld Instagram. Ik heb het gevoel dat ik een groot gedeelte van de tijd alleen maar in strijd was met de ggz en met mijn behandelaren. In strijd om in zorg te komen. Maar ook een keiharde strijd om begrepen te worden en gezien te worden in mijn gevecht. Om toen de hulp te krijgen waardoor ik niet alleen maar vastzat in een web van wanhoop, eenzaamheid en onbegrip. En daardoor in een web vol met doodwensen en boosheid. Ik wilde wel echt vooruit, maar had het nodig om dan ook vooruitgang te zien. In deze blog een aantal dingen die ik graag zou zien in de zorg.

~ Meer mogelijkheden tussen groeps- en individuele behandelingen ~
Voor mij was de optie altijd alleen maar; of de groep en dan vaker in de week. Of individueel maar dan maar 1 keer per week. In de groep kon in van alles leren, maar had ik door mijn angsten en negatieve gedachten geen steun. Hierdoor kwam ik vaak alleen maar in strijd met de groep en werd ik alweer bevestigd in al mijn negatieve overtuigingen van mezelf. Maar 1 keer in de week was ook écht niet genoeg en niet te doen.

Ik zou een mengeling willen. Of dat je behandeling uitgebreid kan worden met andere hulpverlening en begeleiding. Bijvoorbeeld pmt of creatieve therapie, een verpleegkundige om te ondersteunen. Maar ook een aanbod met extra modules had ik enorm fijn gevonden. Dat had dan best in de groep gemogen, maar een doelgerichte module had mij vooral het gevoel gegeven dat ik bezig was met de toekomst i.p.v. met alleen maar overleven. Want eerlijk gezegd gingen die individuele gesprekken door alle crisissen alleen maar over; hoe komen we weer een dag/ week door.

~E- health met begeleiding ~
Tegenwoordig ontstaat het steeds meer: E- health. In mijn tijd werd het nog weinig gebruikt, maar ik had het wel echt een toevoeging gevonden. Ik snakte thuis naar handvatten en grip. Bezig zijn met mijn herstel op deze manier zou mij iets grip kunnen geven. Daarbij zijn ze vaak doelgericht en dus weer het gevoel bezig te zijn met de toekomst. Ook kan je tegenwoordig veel monitoren via E-health. Ik deed al deze dingen op andere plekken; gebruikte zelfhulpboeken, modules van bijvoorbeeld psychologie magazine en gebruikte apps. Maar dit lag dan los van mijn behandeling en moest ik daardoor heel erg alleen doen. Vooral die zelfhulpboeken kwam ik gewoon alleen niet doorheen. Een psychiater raadde mij ooit het boek “Patronen doorbreken” aan. Een supergoed boek, maar alleen niet te doen, want het is gewoon behandelstof die je met een behandelaar moet kunnen bespreken.

~ Een opvangplek ~
Met de megalange dagen thuis die je door moet zien te komen is het fijn om een plek te hebben waar je even kunt aansluiten. Waar je een gesprekje kunt hebben of gewoon mag zitten. En waar eventueel iemand even iets met je kan gaan doen omdat je in je eentje die drempel niet over komt. Het zou ook fijn zijn omdat ik mij enorm eenzaam heb gevoeld.

~ Een uitrustplek ~
Ik ben bang dat er honderden bezwaren hiertegen zijn, waarschijnlijk allemaal in de trend van hospitalisatie. Maar een opnameplek waar je heen mag wanneer je nog net niet in crisis zit. Ik ben zo vaak afgewezen op de crisishulp terwijl ik al maanden en jaren vocht tegen enorme suïcidaliteit. Maar alleen omdat de kans vrij groot was dat ik dat niet zou doen werd ik vaak weer naar huis gestuurd. Waar kan je dan terecht? Ik zou willen dat je ook gewoon even een halve week/ week mag uitrusten met voldoende begeleiding. Het gevecht thuis is gewoon soms te zwaar. En helemaal als dit een jarenlang gevecht is wil je niet altijd op je eigen netwerk terug moeten vallen. Of soms wil je dat niet omdat crisissen de relaties echt enorm onder druk kunnen zetten.

~ Kortere wachtlijsten ~
Vraagt weinig uitleg denk ik. En tijdens de wachtlijsten goede ondersteuning. En dan ook nog minder fouten in de wachtlijsten. Er moet gewoon een goed systeem zijn.

Hierin heb ik sowieso een toevoeging. Wanneer je een pakketje besteld kan je deze heel goed volgen. Dit zou ik ook willen voor een aanmelding. Aanmelding ontvangen – aanmeldfunctionaris – besproken in team – op wachtlijst geplaatst. Zoiets. Dit zou voorkomen dat je honderden vervelende telefoontjes met het secretariaat moet hebben, die alleen maar zeggen: “Ja, daar kunnen we niks over zeggen, ze nemen vanzelf contact op.” En dit zou voorkomen dat je met je goede vertrouwen maanden wacht en je blijkt nooit op de wachtlijst gezet te zijn.

En van wachtlijst naar wachtlijst schuiven moet sowieso weg. Zo vroeg mogelijk moet de indicatie worden gesteld.

~ Telefonisch spreekuur ~
Eigenlijk vooral voor de behandelaren onderling zodat er makkelijk contact gelegd kan worden tussen verschillende instellingen. Bij mij duurde het weken voordat mijn psychiater van de crisis contact kon krijgen met mijn psycholoog van een andere instelling. Zonde, want dat gesprek was nodig om te bepalen hoe ze mij zouden verwijzen.

Sowieso zou ik een samenwerking willen tussen verschillende instellingen. Zodat je ook niet meer afgewezen hoeft te worden wanneer je te complex bent en die instelling heeft geen mogelijkheden tot crisisopvang. En dat wanneer er dan crisis is je dan niet ineens niet meer naar je eigen psycholoog toe mag.

Dus dit waren mijn behoeften geweest. En het mooie is dat ik van een groot gedeelte weet dat het gewoon kan. Alleen moeten een aantal organisaties beter open staan voor veranderingen. En moeten we als instellingen veel beter op de hoogte zijn van mogelijkheden. Bijvoorbeeld ook van de mogelijkheden van andere (vrijwilligers)organisaties en instellingen.