Voor als je terugvalt

Beste jij, die bang is voor een terugval

Kom hier jij, ik geef je een knuffel. Ik weet dat je bang bent, ik weet dat je er tegenop ziet. Hoe kan het ook anders, wat je hebt meegemaakt was niet fijn. Hoe kan het ook anders dat je dat nooit meer wilt voelen. Dat je nooit meer dezelfde strijd wilt leveren als toen. Dat je nooit meer wilt kiezen tussen stoppen of doorgaan. Dat je ergens diep van binnen twijfelt of je de juiste keuze gemaakt hebt.

Lieve jij, ik weet dat het vechten is en dat je ziet hoe ver je al bent gekomen. Ik weet dat je terugkijkt en ziet wat er anders is en wat jij al hebt opgebouwd. Ik weet ook dat je naar boven kijkt en alleen maar mist ziet, je weet dat dit het enige pad is, maar je weet niet of dit pad eindigt zoals je hoopt. Ik weet dat je daar beneden alleen maar een donkere periode ziet, waarvan je niet weet wat je er eigenlijk bij moet voelen. Dat daar beneden is zo bekend en volgens jou past het bij je. Het is bekend. Je was gevuld met emoties, maar wel zoveel dat ze je opvulden. En nu moet je afwachten of je er genoeg terug krijgt om de leegte te vullen. En ik weet dat je het mist. Huilbuien die tenminste echt opluchtten. Misschien beter dan opgepompt raken en maar niet kunnen leeglopen. Leegte en niet kunnen vullen.

Maar lieve jij, toch weet ik dat je doorgaat en dat de weg omhoog de weg is die je wilt proberen. Just give it a try. Dat je wat mist van beneden maar daar niet naar terug wilt of durft. Ik weet dat je wegglijdt en je enorm bang bent om te voelen. En ik weet dat je twijfelt of het afglijden is of dat het er gewoon bij hoort. En ik weet dat je twijfelt of je ermee om kan gaan. Of je door wilt gaan met de weg omhoog of je laat meetrekken met de glijbaan naar beneden.

Ik weet dat je een lijst hebt vol met redenen waarom dit mis gaat. Dat je er al het begrip voor hebt. En ik zie ook dat er een kans is dat dit moeilijk gaat worden. En zeg nu niet: “Ik wil nooit meer vechten!”. En zeg niet: “Dan geef ik op!”. Want ik weet dat je niet naar beneden wilt, dat je niet dat lange slopende traject wilt hebben. Ik weet dat je wat anders wilt laten zien, alleen al omdat je niet wilt dat anderen je weer zien opgeven. Je wilt je depressie het niet over laten nemen, afhankelijk worden en paniek in je hoofd. Je hebt zo vaak opgegeven en zo vaak ben je weer doorgegaan. Doe het nu meteen; vechten en doorgaan. Want ik geef toe, ik zie ook de kans dat het moeilijk gaat worden. Dat je moet vechten tegen de passiviteit. Dat je je eenzaam voelt en dat je even niet echt veel steun heb aan je hulpverleners. Dat je bang bent voor de nieuwe dingen en je jouw oude therapeuten mist. Dat de dagen donkerder gaan worden en je toch moet opstaan. Dat je ineens heel veel dingen moet. En dat jij zelf maar één ding hoopt: dat je er plezier en energie uithaalt. Dat het niet moeilijk wordt. En juist daarom weet ik dat je het moeilijk gaat krijgen. Want ik weet dat je moet vechten en dat je soms geen zin hebt. En ik weet dat dat hetgeen is wat je nooit meer wilt, maar waarvan je net als ik weet dat het bij het leven hoort.

Sterke jij, ik weet dat allemaal. Maar ik weet ook dat je sterk bent. Dat je grotere hobbels hebt overwonnen. Ik weet dat het misschien niet zo zwaar is dan jij denkt, omdat jij vergeet dat naast het negatieve ook positieve momenten kunnen komen. En dat het juist omdat je al zover bent gekomen, het misschien wel mogelijk is dat die positieve dingen gevoeld kunnen worden. En ik weet dat een zware periode je gaat helpen. Als het niet is om te gaan ervaren dat je het aankan, dan wel om belangrijke informatie over je depressie te winnen. En ik weet dat je alles wat je wegglijd terug gaat krijgen. In oktober met P. of anders wat verder weg in januari met M. En ik weet zeker dat je tot die tijd kunt vasthouden wat je hebt opgebouwd. Ga de strijd maar aan en win wat je kunt winnen. Er zijn mensen om je heen die je gaan helpen. En geloof me; het is anders dan toen. Jij bent anders dan toen.

Dikke Knuffel,

Van mij.