Je therapeut missen

In je behandeling zal je te maken hebben met één of meerdere therapeuten. Het is de bedoeling dat je je voor hen openstelt, dat je je kwetsbaar opstelt naar hen toe en dat je een verbinding met hen aangaat. Soms gaat dat moeilijk en soms gaat dat makkelijk. Misschien ben je bij sommige therapeuten blij dat je van hen af bent, bij anderen ligt dat misschien een stuk lastiger. En sommigen zal je ook nog eens kunnen gaan missen.
Voor mij is het altijd wel lastig geweest, ik hecht mij redelijk snel aan therapeuten en zij worden dan ook heel belangrijk voor mij. En daardoor zijn er ook meerdere geweest die ik heel erg heb gemist en sommigen die ik nog altijd mis. Het is knap irritant, maar ook mooi tegelijk. Het is natuurlijk heel erg mooi dat je je aan een therapeut erg hebt kunnen hechten. Maar het is erg vervelend dat het na de behandeling over is en je niet verder kunt met deze persoon. Een persoon waar je veel aan gehad hebt en waar je waarschijnlijk erg veel steun aan hebt gehad. En eerlijk is eerlijk, ik ben écht de laatste persoon die jou kan vertellen hoe je hiermee om moet gaan.

Voor mij is wel duidelijk dat er overeenkomsten zijn in de personen die zoveel voor mij zijn gaan betekenen. Ze waren allemaal heel erg zichzelf en allen zagen ze mij met mijn probleem, maar vooral zagen ze ook gewoon mij. Met mijn sterke en zwakke plekken. Ik voelde me gezien. En ik kon met momenten mezelf zijn, zonder dat ik echt wist wie dat nou werkelijk was. Ik mocht er bij hen allemaal helemaal doorheen zitten, ik mocht de zwartste grappen maken. En met een beetje geluk deden ze gezellig met mij mee. De therapeuten die mij kenden of doorhadden wisten dat humor het beste medicijn was wanneer ik er volledig doorheen zat. Op de gesloten afdeling was een psychiater die tijdens een gesprek als belangrijkste doel had om mij weer even te laten lachen, omdat ze gelijk doorhad dat humor mijn reddende engel was/is. Sommige therapeuten heb ik heel lang gehad, anderen maar kort. De meesten heb ik met momenten vervloekt. Met sommigen heb ik ruzie gemaakt. Geen van hen allen was perfect. Maar voor mij waren het allen wel de beste hulpverleners die ik mij kon wensen.

Maar het gemis is vreselijk, en ik kende mezelf ook goed genoeg om het te weten. Dat ik het vreselijk vond om ze te missen. Afscheid nemen was dan ook niet bepaald mijn kwaliteit. Ergens hoopte ik altijd deze personen weer tegen te komen. En nog steeds heb ik dat. In mijn achterhoofd heb ik nog een soort luikje open staan, dat ik ze ooit nog tegenkom. Met mijn verhuizing is de kans een stuk kleiner geworden. En toch lukt het maar moeilijk het te sluiten. Daarom heb ik sommige mensen nog eens laten weten hoe het nu met mij gaat. Anderen zoek ik stiekem wel eens op op internet of sociale media. Eigenlijk niet eens stiekem, ik ben altijd eerlijk erover geweest dat ik dit doe. Ik heb ze immers ook allemaal opgezocht voor of tijdens de behandeling. Het volledig afsluiten lukt mij niet.
Daarom probeer ik vooral te kijken naar wat ze mij gebracht hebben en wat ik zo belangrijk vond in onze relatie. En probeer ik dat mee te nemen in mijn eigen professionele ontwikkeling. Ook helpt het soms om te bedenken wat een therapeut in bepaalde situaties zou zeggen. En heel soms voer ik in mijn hoofd nog een gesprek met ze.

Dus ik ben niet de beste als het om afscheid gaat. Als het gaat om het missen van je therapeuten. Ik denk dat je vooral het positieve mee moet nemen en je herinneringen. Je hun teksten, denkwijzes en adviezen soms kan gebruiken wanneer je ze nodig hebt. En verder is het denk ik een kwestie van erover praten en het de tijd geven. Maar hoeveel tijd het nodig heeft, daar heb ik dus geen enkel zicht op. Soms vind ik mezelf stom, vind ik mezelf raar omdat ik het er zo moeilijk mee kan hebben. Maar ergens heb ik de overtuiging, dat ik hierin niet te enige ben. En dat dit proces misschien wel ontzettend normaal is. Pijnlijk, maar heel erg NORMAAL.