Mijn mislukte behandeling

Ondertussen ben ik hersteld, maar daar zijn heel wat therapieën overheen gegaan. En niet alle therapieën hielpen mij, bij sommige ging ik slechter weg dan dat ik kwam. Deels door de tijd, deels door het aanbod. Maar ook al zijn enkele behandelingen mislukt, het betekent niet dat ik er niets uit heb gehaald.

Ooit zei een psychiater tegen mij dat het vervelende aan behandelingen is dat ze werken wanneer ze het juiste aanbod op het juiste moment geven. Lastig, want je wilt niet van zulke dingen afhankelijk zijn. Want wanneer is iets het juiste moment? En ik weiger te geloven dat er soms jaren nodig zijn voordat een behandeling gaat werken. Toch denk ik uit ervaring dat het enigszins klopt. Mijn laatste behandeling had namelijk best veel overeenkomsten met de kliniek. De boodschap die ik in de kliniek niet kon horen, kon ik nu wel aanvaarden. Soms vind ik dat ontzettend lastig, het idee dat mijn depressie misschien wel twee jaar korter had kunnen zijn als ik er toen iets mee gekund had. Als ik toen misschien iets sterker was geweest… (en dan komen we weer in denkpatronen waar ik niets aan heb, bij deze einde zin.)

In deze blog ga ik jullie meenemen in wat ik wel gehad heb aan een aantal van mijn ‘mislukte’ behandelingen. De belangrijkste gaat hierin zijn mijn klinische behandeling. Ik ging er erg slecht heen, maar 7 maanden later kwam ik er misschien nog wel slechter weg. Helaas met een aantal extra bewijzen voor al mijn vervelende overtuigingen. Maar wat heb ik er dan wel aan gehad?

~Vrienden en verbinding ~
Sowieso heb ik tijdens deze periode een heel aantal hele lieve mensen leren kennen die mij ook na mijn behandeling nog heel erg gesteund hebben. Hoewel de meeste vriendschappen wel weer verwaterd zijn, zijn er ook een aantal in stand gebleven. Fijn is dat deze mensen mij op mijn kwetsbaarste kennen waardoor ik nog altijd heel open naar hen kan zijn en zij mij begrijpen. Zij weten vaak wel een beetje wat mijn overtuigingen zijn, wat mijn triggers zijn. Dus ik hoef lang niet alles uit te leggen. Ook heb ik mij gehecht aan een aantal lieve hulpverleners. Eén van de socio’s was voor mij heel belangrijk. Ik hechtte me misschien iets te veel, maar zij deed dat andersom ook. Gewoon omdat het klikte. Bij haar had ik het gevoel mezelf te kunnen zijn en te kunnen ontspannen. Al hadden we zo ook wat moeilijkere periodes. Deze socio heeft mijn overbrugging gedaan toen ik weer naar school ging. Eigenlijk ging alles toen telefonisch vanwege de afstand en mijn drukke programma. Bij haar leerde ik me door de telefoon ook te kunnen uiten. En bij haar kon ik nog altijd mezelf zijn. De gesprekken gingen dan ook alle kanten op en beide vonden we het fijn als we weer even konden bellen. Van haar komt de opmerking: “Hou je taai, maar niet te taai.” Een opmerking die in mijn hoofd nog regelmatig terugkomt.

~ Openheid ~
Als ergens alles besproken kon worden was het wel in de kliniek. Soms in de groep is het iets gênanter, maar soms ook gewoon met groepsgenoten. In principe kon alles wel besproken worden, hoe gênant of pijnlijk het soms ook is. Als ik soms met iets worstel wat ik liever niet deel dan bespreek ik dit liever met vrienden uit de kliniek. Die zijn het wel gewend.
Ik weet nu ook beter dat wanneer iets mij dwars zit ik hier het gesprek over kan aangaan. Nog altijd doe ik dit liever niet. Maar dat het een optie is weet ik nu wel.

~ Zelfzorg ~
De definitie zelfzorg is voor mij één die stamt uit mijn klinische tijd. Er werd enorm gehamerd op goed voor jezelf zorgen. Op allerlei vlakken. Ik heb daardoor veel geleerd over goed voor jezelf zorgen. Vriendelijk zijn naar jezelf. Mijn socio’s heeft daar in mijn overbruggingsjaar ook flink op gehamerd. Hoe kan ik het voor mezelf zo fijn mogelijk maken in deze zware tijden? En natuurlijk ook hoe kan ik zo goed mogelijk voor mezelf zorgen rondom voeding, lichaam en huis.

~ Reflectie ~
Reflecteren kun je leren. Maar reflecteren is enorm moeilijk. Het is heel kwetsbaar om eerlijk naar jezelf te kijken en uit te zoeken waar welk gedrag vandaan komt. In de kliniek iets wat constant van je gevraagd wordt. Voor mij iets te veel, maar de vaardigheid heb ik natuurlijk wel iets aan. Mijn huidige psycholoog vind ook dat ik mezelf goed ken. Maar dat vonden de meeste psychologen trouwens. Ik heb ook veel geleerd over in welke modus ik kon zitten en hoewel ik dat daar best lastig vond, was dit wel de basiskennis waarmee ik verder kon tijdens mijn laatste behandeling.

~ Uit je comfortzone stappen ~
Hier werd je regelmatig mee geconfronteerd. Jij bent degene die de stap moet zetten. En deze vaardigheid heb ik nodig gehad tijdens mijn opleiding, mijn volgende behandeling, maar ook in het zoeken en aangaan van werk.

~ Verantwoordelijkheid nemen ~
Je bent niet verantwoordelijk voor je ziekte, wel voor je gedrag. Lastig om mee te krijgen. Deze heeft mij soms enorm in de weg gezeten omdat dit ook zorgde voor veel schaamte en schuldgevoel. Was dan alles mijn eigen schuld. Ik weet nu dat dat niet zo is. Maar ik weet ook dat ik soms zelf de keuze heb om bepaalde dingen wel of niet te doen. En hoe lastig het ook is, elk gedrag heeft consequenties. Voor jezelf, maar soms ook voor de ander. Hier ben ik mij bewuster van geworden. In eerste instantie heeft dit punt mijn depressie versterkt. Maar voor mijn laatste behandeling is het ook heel erg nuttig geweest. Of ik ging door met klagen en zeuren over hoe mijn depressie mijn leven bepaalde. Met als gevolg dat ik mij een zeur voelde. En dat het contact met mijn therapeut er niet beter op werd. Of ik ging niet zeuren en doen wat mijn therapeut zei wat ik moest doen. Hoe kut en oneerlijk dat ook voelde. Gelukkig is het niet voor niks geweest.

~ Ervaring ~
En alles wat ik niet als cliënt mee kan nemen, kan ik wel als professional meenemen. Dus daardoor is het zeker niet voor niks. Voor mij is het bijvoorbeeld ook heel belangrijk geweest dat ze zeiden dat ze gezien hadden dat ik wel een goede therapeute zou zijn (ook al hadden ze liever niet dat ik in die rol ging zitten).

~ Mezelf zijn ~
Doordat ik heel goede vrienden heb gemaakt, kon ik ook leren mezelf te zijn. En dat was natuurlijk ook erg bij die socio. Ik leerde mezelf beter kennen en wie ik nou was. Ik merkte ook op dat de hulpverleners die ik het leukste vond zo heerlijk zichzelf waren. Daarnaast is voor mij heel belangrijk geweest op mijn afscheid terug te horen hoeveel steun mensen aan mij gehad hebben. Hoe ik hun eerste week makkelijker had gemaakt. Hoe ik soms ook een voorbeeld was geweest. Voor het eerst voelde ik mij wel gewenst. En dit werd nog meer in de weken na mijn behandeling. Het contact dat ik nog had met groepsgenoten. Maar ook de het hartelijke ontvangst vol knuffels wanneer ik voor een gesprek naar de kliniek kwam. Ik krijg een warm gevoel als ik daaraan denk. Al is het ook verdrietig dat het minder wordt. Haha zoveel knuffels als toen krijg ik nooit meer. Misschien is dat wel één van de belangrijkste dingen die ik soms mis aan de kliniek.

Het is echt heel vervelend geweest hoe de behandeling is gelopen en is afgelopen. Maar het is niet zo dat ik er niets aan heb gehad. Want hoe gek het ook is; ik denk nog altijd wel met een goed gevoel terug aan deze tijd. Heel raar want in de periode daar had ik alles behalve een goed gevoel. Sommige dingen uit de kliniek hebben mij doen verslechteren. Bepaalde leefregels, opmerkingen en overtuigingen. Maar een aantal van die dingen gingen mij een aantal maanden later helpen bij mijn volgende behandeling. Omdat het moment kwam dat ik er wel iets mee kon.